Και τώρα που όλοι έγιναν... Μητσοτάκηδες;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση -έστω και πικρή- για ένα πολιτικό, από το να βλέπει όλους εκείνους που επί δεκαετίες τον έβριζαν, τον λοιδορούσαν, τον αμφισβητούσαν, να έρχονται πλέον στα λόγια του και να προσγειώνονται στη λογική που εκείνος έγκαιρα και πριν απ’ όλους υπερασπιζόταν. Από το 1984 που εξελέγη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προειδοποιούσε για τη «φούσκα» της κάλπικης και σαθρής «ευημερίας» των δανεικών που εισήγαγε στην Ελλάδα ο Απατεώνας, Ανδρέας Παπανδρέου και η σοσιαλησταρχία της «Αλλαγής». Κυρίαρχο σύνθημα του Ψηλού ήταν ότι οι Έλληνες πρέπει να...

δουλέψουμε περισσότερο και να υποστούμε μείωση του βιοτικού μας επιπέδου στα όρια του εθνικού προϊόντος που παράγουμε, για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία και τον όλεθρο. Αυτή η σκληρή, αλλά αναπόφευκτη, αλήθεια έκανε το Μητσοτάκη να φαντάζει ως ο... «κακός», ο «βρικόλακας», ο «γκαντέμης»! Έτσι τον παρουσίασε, έτσι τον λανσάρισε και έτσι τον πέρασε στο μέσο αφελή Έλληνα η «προοδευτική» προπαγάνδα και «διανόηση».

Σήμερα πια, μετά την ανώμαλη προσγείωση των τελευταίων ετών στην αδυσώπητη ανάγκη της πραγματικότητας, ένας-ένας όλοι εκείνοι που μέχρι προχθές λοιδορούσαν φτάνουν να ψελλίζουν τις θέσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Να καλούν τους πολίτες να αποδεχθούν τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, προκειμένου να αποφευχθεί μια ανεξέλεγκτη οπισθοχώρηση που θα μας πάει πολλές δεκαετίες πίσω. Όταν λ.χ. ακούς το σημερινό κυβερνητικό εκπρόσωπο, Παντελή Καψή, να μιλά για την ψεύτικη «ευδαιμονία των δανεικών» που ζούσαμε τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (του οποίου πολιτικός γόνος και φανατικός υποστηρικτής υπήρξε και ο ίδιος), ε δεν μπορεί παρά να μειδιάς με μια απόγευση πικρής αγανάκτησης. Γιατί θυμάσαι τον πόλεμο που και ο ίδιος και το συγκρότημα στο οποίο ανήκε -Ο ΔΟΛ- έκανε ενάντια στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη την περίοδο 1990-1993, όταν επιχειρήθηκε το πρώτο και τελευταίο νοικοκύρεμα της Οικονομίας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Β. Ράπανος (πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών και της Εθνικής Τράπεζας):

ΕΊΤΕ ΘΑ ΜΕΊΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΏ ΜΕΙΏΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΠΊΠΕΔΟ ΔΙΑΒΊΩΣΗΣ ΜΑΣ, ΕΊΤΕ ΘΑ ΑΠΟΧΩΡΉΣΟΥΜΕ ΓΥΡΝΏΝΤΑΣ ΔΕΚΑΕΤΊΕΣ ΠΊΣΩ...

Το ζητούμενο δεν είναι να ζητηθεί μια μεγάλη, ιστορική συγγνώμη από το μεγάλο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Η Ιστορία ούτως ή άλλως τον έχει δικαιώσει και οι σελίδες της θα τον καταγράψουν με θετικό πρόσημο, σε αντίθεση με τους «λαοπρόβλητους» τσαρλατάνους που μας οδήγησαν στη σημερινή εθνική τραγωδία. Η απαίτηση είναι, έστω και ως Επιμηθείς, να αντιληφθούμε το ιστορικό διακύβευμα αυτής της Κρίσης και να πάρουμε ως Λαός και ως Ηγεσία τις σωστές αποφάσεις. Αποφάσεις που θα ορίσουν τη «μοίρα» της Πατρίδας μας για τις επόμενες δεκαετίες.

http://defrejus.blogspot.com